Ποιος φοβάται την κατάθλιψη;

Δεν υπάρχει κατάθλιψη. Η κατάθλιψη, είχε πει ο μέγας Σαλβαδόρ Νταλί, θα είναι η ασθένεια του μέλλοντος. Κι όμως, δεν νιώθω ούτε στάλα από αυτήν. Παραίτηση. Αυτή είναι μια πιο σωστή λέξη. Παραιτούμαι απ' οτιδήποτε χωρίς καν να προσπαθήσω.
Δυστυχία; Ναι, μερικές φορές τη νιώθεις, όπως άλλωστε και την ευτυχία. Αλλά τις περισσότερες στιγμές είσαι ένας διαβάτης που περνά από έναν έρημο δρόμο με σπίτια που έχουν ανοικτές κουρτίνες, ένας επιβάτης ενός τρένου που δεν προλαβαίνει να αναλογιστεί πολλή ώρα αυτό που βλέπει, γιατί οι εναλλαγές των εικόνων έρχονται τόσο γρήγορα...
Είναι κρίμα. Δεν μπορούμε πια να αισθανθούμε οίκτο, είναι δύσκολο να νιώσουμε τον πόνο και τη δυστυχία του άλλου. Θυμάμαι όταν, στην παιδική και εφηβική μου ηλικία, μπορούσα να δακρύζω μέρες ολόκληρες γιατί μια αδικία είχε διαπραχθεί σε βάρος κάποιου άλλου. Μακάριοι οι πενθούντες. Δεν υπήρχε ωραιότερο συναίσθημα από το να αισθάνεσαι ότι μοιράζεσαι τον πόνο ενός ανθρώπου, με την ελπίδα ότι τον βοηθάς να σηκώσει λίγο από το βάρος που κουβαλά.
Μπορεί να φταίει η ηλικία, το ότι μεγαλώνεις και χάνεις το ρομαντισμό των παιδικών σου χρόνων, την αισιοδοξία της εφηβείας ότι μπορείς να αλλάξεις τον κόσμο. Γίνεσαι εγωιστής και εγωκεντρικός. Αυτό σημαίνει να είσαι άνθρωπος; Το μόνο παρήγορο είναι ότι είναι πολύ πιο δύσκολο να πληγωθείς. Είναι κι αυτό κάτι, θα μπορούσατε να πείτε.