Λίγα λεπτά απ’ το χρόνο σου μου φέρνουν ευτυχία
Πόσο ωραίο είναι να σου δείχνει κανείς ότι ο χρόνος δεν έχει σημασία όταν είναι μαζί σου, ότι πέρα από αυτή τη συνάντηση δεν έχει τίποτε άλλο για να γεμίσει τη μέρα του, ότι θέλει να σου χαρίσει το πολυτιμότερο αγαθό της ζωής του: το χρόνο του.
Τότε θα μπορέσεις να καταλάβεις τι είναι να φοβάσαι να προτείνεις τον αποχαιρετισμό μήπως και ο χρόνος που περνάς με τον άλλον δεν είναι αρκετός για να σε γεμίσει. Κι όταν τελικά πλησιάζει εκείνη η ώρα να σου ζητά να περπατήσετε μαζί, να χαζέψετε την κίνηση της νύχτας και να νιώσετε την ερημιά των μισογκρεμισμένων σπιτιών στους στενούς δρόμους. Και μια παράκαμψη από τη διαδρομή που θα οδηγήσει στο σταθμό να σε βγάζει σε μια πλατεία που είναι φωτισμένη μόνο για να περάσεις από εκεί, μόνο για να δικαιολογήσει την παράκαμψη που θα κάνει το δρόμο μακρύτερο.
Έχεις σκεφτεί ποτέ πόσο όμορφο είναι να περιμένεις μαζί με τον άλλο στη στάση, να του δείχνεις ότι δεν έχει σημασία αν καθυστερήσεις να γυρίσεις στο σπίτι σου γιατί εκεί δεν θα σε περιμένει τίποτε άλλο από τη σκέψη του; Να δείχνεις ότι δεν θα το αντέξεις να δεις αυτόν που αγαπάς να περιμένει μόνος, να μοιραστείς μαζί του το χρόνο.
Ένα βιαστικό φιλί της καληνύχτας είναι το πιο άδοξο τέλος που μπορεί να δοθεί. Αλλά τι σημασία έχει τελικά όταν υπάρχει η ελπίδα να σε αγαπούν όσο αγαπάς;
γράφτηκε από: webnerd2 @ 13:41
Μόλις ανακάλυψα το blog σου και πρέπει να πω ότι αυτό είναι κάτι πολύ σημαντικό για μένα. Όχι μόνο γιατί μένω στο εξωτερικό και δεν έχω επαφή με έλληνες (και το blog σου έιναι το πρώτο που διαβάζω στα ελληνικά) και το κάθε τι που μου θημίζει την Ελλάδα με κάνει χαρόυμενη — ίσως κι ευτυχισμένη — αλλά κυρίως γι' αυτά που γράφεις. Κι μ'αυτό ειδικά το post, ζωγράγισες ένα τεράστιο χαμόγελο στο προσωπό μου. Ποτέ δεν τα είχα σκεφτεί έτσι τα πράγματα. Συνήθως προσέχω τα πιο ασήμαντα πράγματα της καθημερινότητας και με κάνουν ευτυχισμένη, κι όμως, ποτέ δεν είχα σκεφτεί να ευχαριστήσω τους φίλους μου για το χρόνο που μου χαρίζουν. Κι εγώ, από την άλλη, πνίγομαι στο διάβασμα — μόλις τελείωσα το λύκειο — και, αν και χρειαζόμουν τους φίλους μου και παραπονιόμουν γιατί δεν τους έβλεπα αρκετά, ποτέ δεν σκέφτηκα να τους δώσω με κάποιον τρόπο προτεραιότητα. Και όμως, τώρα μου φαίνεται τόσο απλό. Και απαραίτητο. Ευχαριστώ λοιπόν γι' αυτό. Ευχαριστώ πολύ.
Καλωσήρθες. Θα βρεις πολλούς φίλους στα ελληνικά blogs και πολλά καλά posts για να σε συντροφεύουν. Εγώ δε γράφω τόσο συχνά, αλλά τουλάχιστον χαίρομαι πολύ να μαθαίνω ότι κάτι προσφέρω. Κι εγώ σ' ευχαριστώ.