Για τον Χ., για τον Ι.

Έχω πολύ καιρό να γράψω. Και αυτό σημαίνει ότι άφησα σημαντικά θέματα απ' έξω. Ένα από αυτά αφορά το θάνατο. Πάντα πίστευα ότι ορισμένα άτομα είναι πιο κοντά στο θάνατο από τους υπόλοιπους και μερικές φορές μπορούσα να καταλάβω ποια. Είναι ένα παιχνίδι του μυαλού που χρησιμοποιώ συχνά. Βλέπω έναν άνθρωπο και συνδυάζω τα όσα ξέρω για τον τρόπο ζωής του για να φανταστώ το μέλλον του. Είναι άλλοι που θα αποκτήσουν όμορφες οικογένειες, είναι άλλοι που θα πληγώνονται πάντα, είναι άλλοι που θα μείνουν μόνοι. Όμως, στα μάτια ορισμένων βλέπεις το θάνατο, είτε γιατί αυτά είναι τόσο γεμάτα από ζωή που πιστεύεις ότι είναι δίκαιο να φύγουν έχοντας ρουφήξει κάθε της σταγόνα, είτε γιατί τη ζωή τους κυνηγά μια ατέλειωτη απροσεξία, λες και είναι μια αδιαφορία για την ίδια τους την ύπαρξη, μια ασέβεια για την ιερή πνοή.
Ο Ι. είναι ένα παιδί που τον κυνήγησε η ατυχία. Είναι σοβαρά άρρωστος και το αντιμετωπίζει με τόση δύναμη. Είμαι σίγουρη ότι αν τελικά φύγει θα είναι ευτυχισμένος. Αλλά του αξίζει να το ξεπεράσει, γιατί στη ζωή του ξέρει τι σημαίνει να δίνεις μάχες καθημερινά. Περαστικά...
Όμως για τον Χ. έκανα λάθος. Ποτέ δεν το φαντάστηκα ότι θα μπορούσε να φύγει τόσο ξαφνικά από τη ζωή. Φαινόταν τόσο μετρημένος, τόσο φυσιολογικός. Και μια λάθος κίνηση, μια και μόνο στιγμή τον πήρα μακριά. Καλό σου ταξίδι...
Κάτι τέτοια γεγονότα σε κάνουν να αναθεωρείς τις χαζές απόψεις σου για τη ζωή και το θάνατο. Όλους μας μας χωρίζει μια λεπτή γραμμή από αυτόν, γι' αυτό, ας είμαστε πάντοτε προετοιμασμένοι.