Τα όνειρα λένε πάντα την αλήθεια

Μια μέρα ξύπνησα με πολύ κόπο και πέρασαν πολλά λεπτά μέχρι να μπορέσω να διαχωρίσω το όνειρο από την πραγματικότητα. Σε είχα δει να πεθαίνεις. Το πόσο πόνεσα ακόμη το θυμάμαι. Ακόμη πονάω. Πέθανες λίγα λεπτά αφότου με είχες αφήσει. Τροχαίο. Και στο έλεγα πως οδηγείς πολύ νευρικά.

Αφού συνήλθα προσπάθησα να ερμηνεύσω το όνειρό μου. Η γιαγιά μου έλεγε πως αν βλέπεις κάποιον να πεθαίνει στον ύπνο σου, του δίνεις ζωή. Δεν ξέρω ακριβώς με ποιο τρόπο, αλλά είναι μια παρήγορη σκέψη. Άλλωστε, και τι δεν θα έκανα για να σου δώσω ζωή.

Όμως, από τότε που διάβασα την Ερμηνεία των Ονείρων του Φρόιντ δεν μπορώ να αντισταθώ στον πειρασμό να αναλύσω το όνειρό μου με υλικά που βρίσκονται μέσα στο μυαλό μου. Έτσι, κατέληξα στο συμπέρασμα ότι ο νους μου προσπάθησε να μου δείξει πως πρέπει να σε ξεχάσω, ακόμη κι αν αυτό σημαίνει πως κάθε βράδι θα σε σκοτώνω στον ύπνο μου και κάθε μέρα θα ξαναγεννιέσαι το πρωί.

Το επόμενο βράδι είδα ένα παρόμοιο όνειρο. Πάλι το ίδιο αίσθημα απώλειας και πόνου, σαν να κρατούσα την ψυχή σου στα χέρια μου και την έβλεπα να μαραίνεται σαν μια κίτρινη μαργαρίτα, χωρίς να μπορώ να κάνω τίποτε άλλο από το να κλαίω. Μα και πάλι δε σε ξέχασα.

Την τρίτη μέρα έλειπες από τα όνειρά μου. Είχα ξεκινήσει με ένα σακίδιο στον ώμο για άγνωστα μέρη. Τους συνταξιδιώτες μου δεν τους ήξερα, τα μέρη τα έβλεπα για πρώτη φορά. Δεν σε σκεφτόμουν καθόλου.

Λένε πως στη ζωή μας περνάμε συνολικά περίπου 6 χρόνια μέσα στα όνειρά μας. Αναρωτιέμαι για πόσα από αυτά θα πρέπει να ζω χωρίς εσένα για να σε ξεχάσω.