Τι ταινία είναι η ζωή σου;
Μερικές φορές πιστεύουμε ότι αυτά που ζούμε θα μπορούσαν πολύ άνετα να είναι σκηνές από μια ταινία. Τι ταινία θα ήταν η δική σου;
Θα μπορούσε να πεις πως μερικές φορές είναι δράμα και άλλες πάλι κωμωδία. Ωστόσο, η δική μου είναι ένα μόνο είδος: είναι road movie. Ένας δρόμος χωρίς τέλος, μια μοναχική πορεία.
Κι από soundtrack; Εδώ έχουμε περισσότερες επιλογές. Αν η μέρα είναι σννεφιασμένη, θα παίζει Nick Cave. Αν η μέρα είναι ηλιόλουστη REM, βρετανική ροκ ή Tracey Chapman. Και μερικές φορές, Enigma, Amelie ή και Μάνος Χατζιδάκις.
Αλλά η ταινία μου θα έχει πάντα ένα δρόμο μέσα. Και ερημικά τοπία. Και πόλεις που κοιμούνται. Και απέραντους ουρανούς με σύννεφα που θα παίρνουν το χρώμα της αυγής και του σούρουπου. Και άγονες, ακαλλιέργητες εκτάσεις και εγκατελειμένα σπιτια. Μοναχικά δέντρα και φοβισμένα ζώα. Μυρωδιά από άγριο θυμάρι και γκρίζο χρώμα από μπετόν. Άνεμο, απαλό σα χάδι ή από αυτόν που σφυρίζει στα αυτιά σου. Δεν θα βρέχει ποτέ στο δρόμο, παρά μόνο στα σπίτια. Θα υπάρχουν βουνά και θάλασσες σε ίση απόσταση μεταξύ τους από το δρόμο. Παλιές πινακίδες και σίδερα που σκουριάζουν.
photo (c) DailySnap
Δεν ξέρω τι άλλο. Στο επόμενο ταξίδι θα δω περισσότερα. Αν έχεις λίγο χρόνο, καμιά μέρα δες λίγο από την ταινία αυτή. Ίσως και να σ' αγγίξει σε ορισμένα σημεία. Αλλά σίγουρα θα σε ταξιδέψει κι εσένα λίγο στις σκέψεις σου...
γράφτηκε από: webnerd2 @ 17:46
Όταν βρέχει και περπατάω μόνη στο δρόμο, δεν προσπαθώ ποτέ να προστατευτώ. Τρέχουν τα νερά από τα μαλλιά μου και κρυώνω πολύ, αλλά με κάποιο τρόπο νιώθω ασφαλής. Γιατί έχω την εντύπωση ότι βρίσκομαι σε ταινία, ότι η ζωή μου είναι άξια να γίνει ταινία και ότι κάποιοι θα την δουν. Αλλά ποιός θα πρόσεχε την ζωή, την απλή καθημερινότητα ενός ανθρώπου όταν υπάρχουν τόσοι πόλλοι που έχουν πιο ενδιαφέρουσα ζωή και κανένας δεν το ξέρει; Κι όμως, καμία ζωή δεν είναι ανάξια.
Άλλες φορές, βλέπω την ζωή μου σαν ταινία που βλέπω απ' έξω, σαν να μην ήταν δική μου η ζωή. Αυτό πάλι συμβαίνει όταν περπατάω στο δρόμο, και τότε εύχομαι να βρέξει.
Μην νομίζεις, τώρα πια έγινα αισιόδοξο άτομα. Απλά, νιώθω καλά όταν πονάω, με κάποιον περίεργο τρόπο με ησυχάζει.
Κι όμως, από ταινία, θα ήταν σίγουρα κωμωδία, ένα road movie κι αυτό, γιατί δεν νιώθω σπίτι μου πουθενά κι όμως σπίτι μου είναι όλη η γη, κι εγώ, η ίδια, συνεχώς ψάχνω και αλλάζω. Από soundtrack, Bob Dylan για τις πιο θλιβερές στιγμές (ή το πανέμορφο Everybody Hurts), Beatles ή Ska για τις χαζοχαρούμενες και κάπου κάπου Johnny Cash ή Simon & Garfunkel. Αλλά ταινία χωρίς μουσική δεν γίνεται.
Μιλάω πολύ, το ξέρω, αλλά πρώτη φορά μιλάω για τον εαυτό μου στα ελληνικά, κι είναι σαν αυτή η γλώσσα να σε καταλαβαίνει και να θέλει να σε βοηθήσει να εκφραστείς. Και πάλι, δεν θα έγραφα τόσο αν οι λέξεις σου δεν μου ήταν τόσο κατανόητες, διαβάζω και βρίσκομαι μπροστά στον εαυτό μου. Όλοι ίδιοι είμαστε, τελικά;
Όχι, δεν είμαστε όλοι ίδιοι. Απλά πολλές φορές βρισκόμαστε σε ίδιους τόπους.
sweet November....
Soundtrack:Enya
:-)