Το σύνδρομο του Κέρουακ

Αναγκαστικής άδειας γαρ, κατέβασα από τη βιβλιοθήκη ό,τι λογοτεχνικό βιβλίο δεν είχα διαβάσει ποτέ και αναρωτιόμουν με ποιο θα ήταν καλύτερο να ξεκινήσω. Με τον ελεύθερο χρόνο να λιγοστεύει στον ορίζοντα, ενστικτωδώς κινήθηκα προς το μικρότερο σε όγκο βιβλίο. Το "Σατόρι στο Παρίσι" του Τζακ Κέρουακ. Έπειτα θυμήθηκα ότι το βιβλίο αυτό είχα ξεκινήσει να διαβάζω δύο μήνες πριν καθ' οδόν και επιστρέφοντας από τη Νέα Υόρκη. Θυμάμαι ότι δεν ταίριαζε καθόλου σε αεροπορικό ταξίδι. Πέρσι είχα πει στο Γιώργο ότι είχε κάνει την καλύτερη επιλογή παίρνοντας μαζί του το "Στο δρόμο" όταν γυρίζαμε όλη την Ευρώπη με πούλμαν. Τι περίεργο: εκείνο το βιβλίο μιλούσε για περιπλάνηση στην Αμερική κι αυτό που διάβαζα εγώ πάνω από τη νέα γη ήταν γραμμένο για μια περιπλάνηση στη γηραιά ήπειρο. Είμαι σίγουρη ότι τελειώνοντάς το δεν θα θυμάμαι τίποτα απ' όσα λέει, όπως συνέβη και με τον "δρόμο" (τον οποίο πρέπει να αγοράσω ξανά κάποτε), αλλά θα έχω αυτή την υπέροχη αίσθηση της περιπλάνησης σε έναν μοναχικό πλανήτη. Όσο κι αν φοβάμαι τα άγνωστα μέρη, ο δρόμος είναι η ζωή μου. Α, ναι. Τους ανθρώπους φοβάμαι, όχι τα ταξίδια σε άγνωστα μέρη.