Νοβοκαΐνη

Οι μέρες που ζούμε είναι περίεργες. Ο στόχος μας δεν είναι πλέον να αποκτήσουμε όσο το δυνατόν περισσότερα αγαθά. Αδιαφορούμε γι αυτά. Σκοπός μας είναι να συλλέξουμε όσο το δυνατόν περισσότερες εμπειρίες.
Μόνο που υπάρχει ένα τίμημα γι αυτό. Και δεν είναι άλλο από την απώλεια των αισθήσεων. Ο τρόπος ζωής μας είναι ένα είδος νοβοκαΐνης. Για να επιβιώσεις, πρέπει να αντέξεις τον πόνο. Για να αντέξεις τον πόνο χρειάζεσαι αναισθητικό. Το αναισθητικό ναρκώνει τις αισθήσεις, αλλά κυρίως σε κάνει ανήμπορο να αντιδράσεις. Βλέπεις, ακούς, σκέφτεσαι, αλλά δεν μπορείς να αντιδράσεις - και για την ακρίβεια, δεν καταβάλεις καμία απολύτως προσπάθεια να αντιδράσεις. Αφήνεσαι στη ροή του χρόνου, ελπίζοντας μόνο πως κάποια στιγμή απλά θα ξεχάσεις.
Όλη μας η ζωή είναι ένα σύνολο από φυγές. Φεύγουμε για να μην πληγωνόμαστε, φεύγουμε για να ξεχάσουμε, φεύγουμε για να μην αισθανόμαστε. Η αναισθησία είναι προτιμότερη από τον πόνο. Αλλά δυστυχώς, ακόμη δεν έχει εφευρεθεί το αναισθητικό εκείνο που θα απομονώσει και θα στοχεύσει τα δυσάρεστα συναισθήματα, κι έτσι μαζί με την απόλυτη ηρεμία της νοβοκαΐνης, έρχεται και η απώλεια του ενθουσιασμού, η αποδυνάμωση της χαράς, η άνοστη ζωη.