Ένα ποίημα

Στην πέτρα της υπομονής
κάθισες προς το βράδι
με του ματιού σου το μαυράδι
δείχνοντας πως πονείς.

Κι είχες στο νου σου το σκοπό
που ξεκινά το δάκρυ
κι ήσουν κορμί
που από την άκρη γυρίζει στον καρπό.

Κι είχες στα χείλη τη γραμμή
που είναι γυμνή και τρέμει
σαν η ψυχή γίνεται ανέμη
και δέουνται οι λυγμοί.

Μα της καρδιάς σου ο σπαραγμός
δε βόγκηξε
κι εγίνη το νόημα που στον κόσμο δίνει
έναστρος ουρανός.

Γιώργος Σεφέρης, Η λυπημένη

Για την Παγκόσμια Ημέρα Ποίησης, που όλως περιέργως συμπίπτει με την Παγκόσμια Ημέρα Ύπνου...