Αν δεν είσαι δίπλα μου στα δύσκολα…

Πότε ξέρεις ότι είναι ώρα να βάλεις ένα τέλος σε έναν αδιέξοδο έρωτα; Δε στο λέει η λογική σου. Ή τουλάχιστον αυτήν ποτέ δεν την ακούς. Στο λέει η καρδιά σου. Όταν έρθει η ώρα που η πληγή πιο βαθιά δεν θα γίνεται.
Στα δύσκολα δοκιμάζονται οι αντοχές. Πάντα ήθελα να είσαι το λιμάνι μου. Να γυρνάω σε σένα κάθε που η τρικυμία θα με κουράζει. Κι εγώ ήθελα να είμαι το δικό σου λιμάνι. Μα στις δικές σου τρικυμίες, ο κυματοθραύστης μου σου φαινόταν πολύ ψηλός και σε τρόμαζε. Και τριγυρνούσες όλο κάπου δίπλα, μα ποτέ μέσα στα ήρεμα νερά μου. Ίσως τελικά τα νερά μου να μην ήταν ποτέ ήρεμα, δεν ξέρω. Και δικό μου λιμάνι δεν έγινες ποτέ στ’ αλήθεια.
Κι ήρθε μια στιγμή που η πληγή πιο βαθιά δε γινόταν. Μια στιγμή που θα σε δοκίμαζα και δεν θα σε συγχωρούσα πια. Η στιγμή που θα έλεγα πως πια δε σ’ αγαπώ.
Ήταν μια στιγμή που είχα καιρό έξω από λιμάνια και που είχα γίνει άγριο πουλί. Απ’ αυτά που φοβούνται το άγγιγμα γιατί θα τους εξημερώσει και πια δεν θα μπορούν να πετούν μακριά. Αλλά τα φτερά μου κουβαλούσαν πολύ βάρος και ήταν μαδημένα. Κι είχα ανάγκη να με δεχτείς. Για μια στιγμή έστω, να πάρω δυνάμεις για νέα ταξίδια.
Δεν είχες λιμάνι για μένα πια. Ό,τι κι αν μου έλεγες, ό,τι κι αν μου υποσχόσουν, το ένιωσα. Δεν είχες λιμάνι να με χωρέσει. Κι έτσι το είπα. Δε σ’ αγαπώ πια. Και είμαι ελεύθερη.
Τα φτερά μου ελάφρυναν. Αλλά χαρά δεν έχω. Σε πέλαγα βαθιά με βρήκες, σε πέλαγα βαθιά με άφησες.
Το να μην είσαι εκεί στα εύκολα, δε στο κρατάω κακία. Αλλά το να μην είσαι εκεί στα δύσκολα, πες μου γιατί να το δεχτώ; Γιατί να το δεχτώ για ακόμα μια φορά;