Σχιζοφρένεια

Κάποιες φορές φέρνουμε στο μυαλό μας και στον κόσμο που είναι ανάμεσα στο συνειδητό και το ασυνείδητο πρόσωπα αληθινά. Πρόσωπα που έχουμε γνωρίσει, αλλά όσο λίγο ή πολύ κι αν τα ξέρουμε, τα μεταμορφώνουμε σε αυτό που θέλουμε να είναι.
Ανάλογα με τις ανάγκες μας, κάθε φορά επικαλούμαστε και κάποιον άλλο. Τη μια φορά έναν φίλο – πόσες φορές δεν έχεις νιώσει πως δεν είναι κανείς δίπλα σου όταν τον χρειάζεσαι; Την άλλη έναν πιθανό/απίθανο ερωτικό σύντροφο – πόσα πρωινά δεν έχεις ξυπνήσει κι εύχεσαι να είναι κάποιος δίπλα σου όταν ανοίξεις τα μάτια; Την άλλη κάποιον εντελώς άγνωστο – μην πεις πως ποτέ δεν ονειρεύτηκες μια νέα περιπέτεια.
Κανείς όμως δεν είναι εκεί όπως στ' αλήθεια είναι. Κάποιες φορές είναι πιο φιλικοί, πιο κοντινοί, όπως θα θέλαμε να είναι, όπως εκείνη τη στιγμή τους έχουμε ανάγκη. Άλλες φορές πάλι, κάποιοι είναι απόμακροι και μας πληγώνουν, σα να θέλουν να πας περάσουν ένα σκληρό μήνυμα: Είσαι μόνος σου. Πάψε να έχεις αυταπάτες.
Όλα αυτά είναι απόλυτα φυσιολογικά.
Αλλά από την άλλη, έτσι δεν κάνουν και οι σχιζοφρενείς; Δεν επινοούν στη φαντασία τους πρόσωπα που μετά περνούν στη δική τους "πραγματικότητα"; Το μόνο που μας διαχωρίζει από αυτούς τελικά, είναι πως το δικό μας "χάπι" είναι να γεμίσουν όλα αυτά τα κενά που μας κάνουν να επινοούμε πρόσωπα και καταστάσεις. Η μοναξιά, η θλίψη, ο φόβος, ό,τι άλλο. Το δικό τους χάπι είναι απλά ένα χάπι.
Ειλικρινά, δεν ξέρω ποια από τις δύο μορφές σχιζοφρένειας είναι πιο εύκολο να θεραπευτεί.