Να ελπίζω, γιατρέ;

Α, μπα, δε νομίζω ότι θα πρέπει. Και τι έγινε; Άλλη μια συνάντηση με τον άνθρωπο για τον οποίο αισθάνομαι έλξη. Και μερικές ερωτήσεις που υποδηλώνουν ενδιαφέρον. Και μια προτροπή να βρισκόμαστε συχνότερα. Και η διάθεση να πάμε προς τη θάλασσα την επόμενη φορά, όπου εγώ θα αισθάνομαι σαν στο σπίτι μου. Είδες τι ωραία που τα παρουσιάζω; Μπορεί όλα αυτά να είναι απλά τυπικότητες, λόγια που ο καθένας από μας λέει, του στυλ "θα τα πούμε, ε;" και δεν τηλεφωνεί ξανά. Εγώ πάντως δεν είχα σχεδόν καμία διάθεση να ενθουσιαστώ. Δεν τον φίλησα καν όταν ήρθε. Εκείνος δεν με φίλησε όταν έφυγε. Δεν με συνόδευσε στη στάση όπως εκείνη τη χειμωνιάτικη μέρα που με είχε κάνει τόσο ευτυχισμένη. Ήταν όμορφος όπως πάντα, ντυμένος με το χρώμα που μου αρέσει. Δεν το φώτιζε, αλλά τον έκανε να δείχνει πολύ αθλητικός. Ευχήθηκα τα μάτια μου να είχαν το χρώμα του μελιού.
Δυο ώρες πέρασαν πολύ ευχάριστα, μιλάγαμε συνέχεια. Είπαμε για ταξίδια, για διακοπές, για θέματα της δουλειάς. Στο δρόμο του γυρισμού δεν είχα τι να πω. Ένιωθα το χρόνο που είμαστε μαζί να λιγοστεύει και μου προκαλούσε θλίψη ότι για μια ακόμη φορά δεν επρόκειτο να ακούσω κάτι που να μου δίνει ελπίδες, εκτός από μια επαναλαμβανόμενη ερώτηση που δεν έχει και τόση σημασία, για τις επερχόμενες διακοπές. Μερικές φορές νομίζω ότι με καταλαβαίνει, αλλά τις περισσότερες απλά ότι απομακρύνομαι πολύ και δεν κάνει καμία προσπάθεια να με φέρει πιο κοντά. Νόμιζα πως είναι μεγαλύτερο βάσανο να αγαπιέσαι και να μην μπορείς να ανταποκριθείς από το να αγαπάς και να μη βρίσκεις ανταπόκριση. Αλλά μερικές φορές, πραγματικά σε εξαντλεί. Ας τελειώνει. Μια ζωή μέσα στην απάθεια δεν είναι ευτυχισμένη, αλλά ούτε και δυστυχισμένη ζωή. Είναι μια ζωή που αντέχεις να ζήσεις, πάραυτα.

Θα γράφω συχνότερα;

Την περασμένη βδομάδα είχα αρκετό ελεύθερο χρόνο και άρχισα να επισκέπτομαι ελληνικά blogs, έτσι για να πάρω μια ιδέα για το τι γράφει ο κόσμος στα blogs του. Ανακάλυψα ότι υπάρχουν τόσοι Έλληνες, πολλοί από αυτούς συνάδελφοι ή επίδοξοι συνάδελφοι, οι οποίοι όχι μόνο γράφουν τακτικά, αλλά και έχουν μετατρέψει τις σελίδες τους σε πηγές ενημέρωσης - έχουν εκμεταλλευτεί δηλαδή την κρυφή δύναμη των blogs. Σκέφτηκα ότι ποτέ δεν θα μπορούσα να το κάνω αυτό, αφού θέλει πολύ χρόνο. Κι έπειτα αναρωτήθηκα, είμαι ο μόνος άνθρωπος στον κόσμο που δεν έχει ελεύθερο χρόνο; Θα προσπαθήσω, λοιπόν, να γράφω συχνότερα, και με λιγότερες αναστολές. Όμως δεν γίνεται να μη γράφω για όσα με αγγίζουν, έστω κι αν δεν ενδιαφέρουν κανέναν από τους τυχόν επισκέπτες. Παλιά κρατούσα ημερολόγιο. Δεν άντεχα στο βάσανο να πρέπει να γράφω καθημερινά, γι' αυτό και όταν οι σελίδες του εξαντλήθηκαν ένιωσα να αποδεσμεύομαι από κάτι. Ελπίζω κι αυτό το ημερολόγιο να μην καταντήσει ένα βάσανο. Τουλάχιστον είναι ευκολότερο να καταστραφεί. Έτσι απλά. Με ένα κλικ. Χρόνια τώρα το σκέφτομαι ότι μια μέρα θα βάλω φωτιά στο παλιό μου ημερολόγιο για να μην το διαβάσει κανείς όταν πια δεν θα είμαι εδώ να προστατεύω τα μυστικά του. Ακόμη στέκεται στη βιβλιοθήκη, αφημένο δήθεν τυχαία ανάμεσα σε μια σειρά αταίριαστων μεταξύ τους βιβλίων.

Το σύνδρομο του Κέρουακ

Αναγκαστικής άδειας γαρ, κατέβασα από τη βιβλιοθήκη ό,τι λογοτεχνικό βιβλίο δεν είχα διαβάσει ποτέ και αναρωτιόμουν με ποιο θα ήταν καλύτερο να ξεκινήσω. Με τον ελεύθερο χρόνο να λιγοστεύει στον ορίζοντα, ενστικτωδώς κινήθηκα προς το μικρότερο σε όγκο βιβλίο. Το "Σατόρι στο Παρίσι" του Τζακ Κέρουακ. Έπειτα θυμήθηκα ότι το βιβλίο αυτό είχα ξεκινήσει να διαβάζω δύο μήνες πριν καθ' οδόν και επιστρέφοντας από τη Νέα Υόρκη. Θυμάμαι ότι δεν ταίριαζε καθόλου σε αεροπορικό ταξίδι. Πέρσι είχα πει στο Γιώργο ότι είχε κάνει την καλύτερη επιλογή παίρνοντας μαζί του το "Στο δρόμο" όταν γυρίζαμε όλη την Ευρώπη με πούλμαν. Τι περίεργο: εκείνο το βιβλίο μιλούσε για περιπλάνηση στην Αμερική κι αυτό που διάβαζα εγώ πάνω από τη νέα γη ήταν γραμμένο για μια περιπλάνηση στη γηραιά ήπειρο. Είμαι σίγουρη ότι τελειώνοντάς το δεν θα θυμάμαι τίποτα απ' όσα λέει, όπως συνέβη και με τον "δρόμο" (τον οποίο πρέπει να αγοράσω ξανά κάποτε), αλλά θα έχω αυτή την υπέροχη αίσθηση της περιπλάνησης σε έναν μοναχικό πλανήτη. Όσο κι αν φοβάμαι τα άγνωστα μέρη, ο δρόμος είναι η ζωή μου. Α, ναι. Τους ανθρώπους φοβάμαι, όχι τα ταξίδια σε άγνωστα μέρη.

Καλό σου ταξίδι

Είναι πέντε μέρες που έφυγε το "λιοντάρι". Έχω ξαναγράψει γι' αυτόν. Και μόνο στη σκέψη ότι δεν μπορώ να είμαι κοντά του όπως θα ήθελε βουλιάζω σε έναν ωκεανό τύψεων. Το τελευταίο διάστημα είναι πολύ ψυχρός. Άραγε να φεύγει με ξαλαφρωμένη την καρδιά ή να τον βαραίνει ακόμη η εικόνα μου; Όπως και να'χει ευχήθηκα πολλές φορές να μπορούσα να τον ερωτευτώ όσο τον αγαπώ. Αλλά δεν έγινε. Ούτε καν σε στιγμές απελπίσίας και απόλυτης μοναξιάς. Τουλάχιστον με παρηγορεί ότι δεν χάνω τον αυτοέλεγχό μου κι έτσι δεν πληγώνω ανθρώπους με πολλούς τρόπους. Μόνο με έναν. Να' ναι ήρεμα τα νερά που θα σε ταξιδέψουν...

Πέρα από μια αγκαλιά

Αυτό το κείμενο αφορά το "λιοντάρι", έναν άνθρωπο που εκτίμησα όσο κανέναν τον τελευταίο χρόνο, έναν άντρα που μου έδωσε όλη του την αγάπη και μετά την πήρε πίσω με μια μου άρνηση.
Είναι μυστήριο η αγάπη. Μπορεί να έχεις ωκεανούς από αυτήν και να φοβάσαι να δώσεις έστω και μερικές σταγόνες. Αυτός είναι ένας φόβος που δεν θα ξεπεράσω ποτέ. Θέλω να του δείξω ότι είναι πολύ σημαντική η παρουσία του στη ζωή μου, αλλά φοβάμαι ότι θα τον κάνω να πληγωθεί ακόμη περισσότερο. Πώς να πεις σε έναν άνθρωπο ότι ονειρεύεσαι τη ζεστή του αγκαλιά, αλλά τίποτε άλλο πέρα από αυτό; Πώς να του εξηγήσεις τι σημαίνει να τον αγαπάς τόσο, αλλά να μη μπορείς να τον δεις ερωτικά πέρα από εκείνο το σημείο - πέρα από ένα φιλί της στιγμής ή μια παρορμητική αγκαλιά;
Εσένα σε πλήγωσα μια φορά. Εγώ θα πονάω κάθε μέρα που περνάει, γιατί κρύβω μέσα μου όλες αυτές τις σκέψεις που δεν τολμώ να σου πω. Είσαι το λιμάνι μου, αλλά εγώ πάντα θα ανοίγομαι στο πέλαγος. Κι ας είσαι εσύ ο ναυτικός...

Για τον Χ., για τον Ι.

Έχω πολύ καιρό να γράψω. Και αυτό σημαίνει ότι άφησα σημαντικά θέματα απ' έξω. Ένα από αυτά αφορά το θάνατο. Πάντα πίστευα ότι ορισμένα άτομα είναι πιο κοντά στο θάνατο από τους υπόλοιπους και μερικές φορές μπορούσα να καταλάβω ποια. Είναι ένα παιχνίδι του μυαλού που χρησιμοποιώ συχνά. Βλέπω έναν άνθρωπο και συνδυάζω τα όσα ξέρω για τον τρόπο ζωής του για να φανταστώ το μέλλον του. Είναι άλλοι που θα αποκτήσουν όμορφες οικογένειες, είναι άλλοι που θα πληγώνονται πάντα, είναι άλλοι που θα μείνουν μόνοι. Όμως, στα μάτια ορισμένων βλέπεις το θάνατο, είτε γιατί αυτά είναι τόσο γεμάτα από ζωή που πιστεύεις ότι είναι δίκαιο να φύγουν έχοντας ρουφήξει κάθε της σταγόνα, είτε γιατί τη ζωή τους κυνηγά μια ατέλειωτη απροσεξία, λες και είναι μια αδιαφορία για την ίδια τους την ύπαρξη, μια ασέβεια για την ιερή πνοή.
Ο Ι. είναι ένα παιδί που τον κυνήγησε η ατυχία. Είναι σοβαρά άρρωστος και το αντιμετωπίζει με τόση δύναμη. Είμαι σίγουρη ότι αν τελικά φύγει θα είναι ευτυχισμένος. Αλλά του αξίζει να το ξεπεράσει, γιατί στη ζωή του ξέρει τι σημαίνει να δίνεις μάχες καθημερινά. Περαστικά...
Όμως για τον Χ. έκανα λάθος. Ποτέ δεν το φαντάστηκα ότι θα μπορούσε να φύγει τόσο ξαφνικά από τη ζωή. Φαινόταν τόσο μετρημένος, τόσο φυσιολογικός. Και μια λάθος κίνηση, μια και μόνο στιγμή τον πήρα μακριά. Καλό σου ταξίδι...
Κάτι τέτοια γεγονότα σε κάνουν να αναθεωρείς τις χαζές απόψεις σου για τη ζωή και το θάνατο. Όλους μας μας χωρίζει μια λεπτή γραμμή από αυτόν, γι' αυτό, ας είμαστε πάντοτε προετοιμασμένοι.