Το εμβόλιο του δανεικού πόνου

Την περασμένη εβδομάδα έκανα μια τυπική αναζήτηση για εικόνες στο διαδίκτυο για τη δουλειά μου. Η λέξη-κλειδί ήταν εντελώς αθώα και περίμενα ότι θα μου εμφανίσει κάτι σχετικό με το θέμα μου. Ανάμεσα στα άλλα, κάποια στιγμή εμφανίστηκε μια εικόνα ενός νεκρού άντρα πεσμένοιυ στο πεζοδρόμιο. Το κόκκινο χρώμα του αίματος τράβηξε αμέσως την προσοχή μου. Τις προηγούμενες ημέρες είχα διαβάσει ένα άρθρο στην ιστοσελίδα του CNN το οποίο διανθιζόταν από μερικές φωτογραφίες νεκρών Ιρακινών πεσμένων στο δρόμο. Σκέφτηκα ότι θα ήταν μια ευκαιρία να δει κανείς μια πηγή νέων που δεν εμποδίζεται από τη λογοκρισία και απλά έκανα κλικ. Η σελίδα που άνοιξε δεν ήταν δημοσιογραφική. Αν δεν κάνω λάθος η προέλευσή της δήλωνε την Πορτογαλία, ενώ η γλώσσα μου φάνηκε περισσότερο για ισπανική.
Η εικόνα του νεκρού άνδρα γέμισε τώρα την οθόνη. Δεν ήταν απλά ένας νεκρός πεσμένος στο αίμα του - ήταν πυροβολημένος στο κεφάλι και οι λεπτομέρεις φαίνονταν αρκετά καθαρά, ενώ το πρόσωπό του είχε παραμορφωθεί εντελώς. Μπορούσες ακόμη να δεις την τρύπα που άφησε η σφαίρα βγαίνοντας, μαζί με όλα τα άλλα, που δεν τολμώ καν να τα περιγράψω. Έμεινα άφωνη. Στην αρχή δεν ήξερα τι να συμπεράνω. Προσπάθησα να πείσω τον εαυτό μου ότι επρόκειτο απλά για μια κακόγουστη φάρσα και το αίμα ήταν ψεύτικο. Όμως, η λεζάντα δεν άφηνε πολλά περιθώρια: μιλούσε για εκδίκηση και τιμωρία. Θέλοντας να καταλάβω τι ήταν αυτό που είχε γεμίσει την οθόνη μου, έκανα scroll down. Για κακή μου τύχη έπεσα πάνω σε μια δεύτερη φωτογραφία. Αυτή τη φορά ήταν μια γυναίκα ξαπλωμένη σε ένα κρεβάτι, το κεφάλι της κρεμόταν στην κάτω μεριά, τα χέρια ανοιχτά και το πρόσωπο εντελώς παραμορφωμένο. Ήταν αδύνατο να χωρέσει ο νους μου ότι αυτή η εικόνα έδειχνε πραγματικά έναν άνθρωπο. Η λεζάντα εξηγούσε πως αυτή ήταν η κόρη κάποιου και πως άφησε τον πατέρα της ζωντανό απλά και μόνο για να προστατέψει την υπόλοιπη οικογένειά του.
Το στομάχι μου άρχισε να ανακατέυεται. Για μισή ώρα προσπαθούσα να συνέλθω από αυτό που είδα. Τρεις ώρες μετά αισθανόμουν ακόμη αηδιασμένη. Κι εγώ που νόμιζα ότι αφού μπορώ να βλέπω άνετα όλα αυτά τα θρίλερ δεν θα με επηρέαζε τόσο... Κι όμως, η ιδέα και μόνο ότι αυτοί ήταν πραγματικοί άνθρωποι σαν να κίνησε κάτι μέσα μου. Στη θέση των θυμάτων έβαλα άθελά μου πρόσωπα του περιβάλλοντός μου. Σε αυτό συνέβαλε και η είδηση που είχα πάρει μερικές μέρες νωρίτερα ότι ένας 16χρονος γείτονας είχε δώσει τέλος στη ζωή του με την καραμπίνα του πατέρα του και τον είχε βρει η αδερφή του ουρλιάζοντας από την παραμόρφωση που είχε υποστεί το πάνω μέρος του σώματός του.
Χωρίς να το θέλω άρχισα να φαντάζομαι τον εαυτό μου στην ίδια θέση και αισθάνθηκα μεγάλο πόνο. Όταν αργότερα το αναλογιζόμουν συνειδητοποίησα πόσο "άρρωστο" μπορέι να είναι αυτό. Γιατί να έχω ανάγκη να νιώσω τον πόνο κάποιου άλλου. Μήπως για να μπορέσω να κατανοήσω τι αισθάνεται; Μήπως για να μπορέσω να το αντιμετωπίσω καλύτερα όταν πραγματικά συμβεί σε μένα (σαν ένα εμβόλιο που περιέχει μια μικρή δόση της ασθένειας την οποία καταπολεμά); Μήπως απλά πρόκειται για μια περίπτωση τρομολαγνείας;
Εύχομαι μόνο να μπορέσω να ξεχάσω αυτές τις εικόνες και να μη μου γίνουν εφιάλτες στο μέλλον. Και να μη συμβαίνουν στο εξής παρόμοιες ακρότητες εις βάρος της αξιοπρέπειας του ανθρώπινου σώματος. Γιατί άλλο να χάνεται μια ζωή, κι άλλο να χάνεται με τέτοιο τρόπο.