Σαν τη βροχή του Νοέμβρη

Είχα γράψει ένα κείμενο τον Οκτώβριο. Όχι τίποτα σπουδαίο, απλά κάποιες σκέψεις για τους ανθρώπους που συναντώ κάθε μέρα και τη μοναξιά στα μάτια τους. Δεν το δημοσίευσα ποτέ. Δεν είχα χρόνο. Δεν είχα χρόνο καν να σκεφτώ. Μη μου ζητήσετε να το ξαναγράψω. Οι σκέψεις αυτές σβήστηκαν από τη μνήμη μου και ξανάρχονται σποραδικά σαν τη βροχή του Νοέμβρη. Ναι, στο περίφημο τραγούδι αναφέρομαι.
Εν τω μεταξύ, διάβασα και μερικά άλλα blogs, στο λίγο χρόνο που είχα να σπαταλήσω online και κατάλαβα πόσο πιο πολύ συχνά θα έπρεπε να γράφω, γιατί λειτουργεί και κάπως θεραπευτικά. Κρίμα. Δεν έχουμε πια χρόνο ούτε για να ζήσουμε.
Σε όλους όσους έχουν χρόνο και ξέρουν να τον εκμεταλλεύονται: μόνο εσείς ξέρετε τι σημαίνει ζωή και μπράβο σας.