Λυπήσου μας

Είτε σε λένε έρωτα, είτε άγγελο είτε θεό. Λυπήσου μας και δώσε μας μια φορά τη σωστή επιλογή. Αρκετά λάθη δεν έχουμε κάνει πια στη ζωή μας; Πότε θα μας δείξεις το σωστό ή έστω, πότε θα μας κλείσεις τα μάτια;
Κάθε φορά που ερωτευόμουν παρακαλούσα κάποιος να με εμποδίσει πριν να είναι αργά. Κανείς δεν ήταν εκεί. Και κάθε φορά βασανιζόμουν για χρόνια μέχρι να βρω τη δύναμη να κοιτάξω αλλού. Έχω ερωτευτεί ανθρώπους που τους είδα μόνο μία φορά, έχω ερωτευτεί ανθρώπους που δεν τους ξαναείδα για χρόνια, έχω ερωτευτεί ανθρώπους που αγνοούσαν την ύπαρξή μου. Μόνο και μόνο για να έχω κάτι να ελπίζω.
Αλλά αυτή τη φορά, νομίζω πως είναι η χειρότερη απ' όλες. Δεν υπάρχει μεγαλύτερος πόνος από το να αγαπάς έναν άνθρωπο που αγαπά κάποιον άλλο με τον ίδιο τρόπο. Όχι παντρεμένος σε μια κουρασμένη σχέση. Όχι με μια σχέση που δεν παίρνει στα σοβαρά. Ούτε καν με έναν άνθρωπο που ξέρεις ότι δεν αξίζει και παίρνεις παρηγοριά από αυτό. Αλλά με κάποιον που αξίζει να τον αγαπούν και που κι εσύ ο ίδιος το βλέπεις πως δεν έχει πολλά να ζηλέψει από σένα.
Πέρασα μια εφιαλτική εβδομάδα. Ξυπνούσα κάθε πρωί με την απογοήτευση του να μην έχεις τίποτε στον κόσμο να ελπίζεις. Γελούσα με τα αστεία του, ξεγελιόμουν με τα πειράγματά του, ευχαριστιόμουν τις κουβέντες του. Και το βράδι, ξανά τα ίδια. Δεν μπορούσα να κοιμηθώ, δεν μπορούσα να ξυπνήσω, δεν είχα κέφι για τίποτα.
Μέχρι που έπεσε στα χέρια μου μια φωτογραφία της. Για μια ολόκληρη ημέρα δεν την κοίταξα ούτε μια φορά. Άφησα τον νου μου να βασανίζεται πιστεύοντας ότι αυτό που θα αντικρίσω θα είναι κάτι που δεν μπορώ να ανταγωνιστώ. Καταράστηκα την τύχη μου, έκλαψα, πόνεσα, ξύπνησα με ένα κεφάλι φορτωμένο απογοητεύσεις.
Την άλλη μέρα την κοίταξα. Μια κοπέλα χωρίς τέλειο πρόσωπο, χωρίς τέλειο σώμα. Θα μπορούσα να είμαι κι εγώ, σκέφτηκα και αναθάρρησα. Αν εκείνη μπορεί να έχει δίπλα της για τόσα χρόνια τον άντρα που αγαπώ, τότε κι εγώ αξίζω μια ανάλογη τύχη. Την επόμενη μέρα την κοίταξα ξανά. Και την επόμενη και την επόμενη ξανά. Και κάθε φορά που σκεφτόμουν εκείνον κοιτούσα τη φωτογραφία της. Όχι τη δική του. Μέχρι που είδα μέσα της έναν χαρακτήρα με βάθος και έναν άνθρωπο που αξίζει να τον αγαπάς. Και σκέφτηκα πως αν ταιριάζαμε έστω και λίγο με τον άνθρωπο αυτόν, τότε κι εγώ θα μπορούσα να την αγαπήσω όπως εκείνος.
Κι έτσι, την άφησα στην ησυχία της να απολαμβάνει τη ζωή της με εκείνον και επέστρεψα στη μιζέρια μου και στις προσευχές να ερωτευτώ για μία και μόνη φορά τον άνθρωπο που δεν θα με πονέσει ή που τουλάχιστον θα με πονέσει για έναν καλύτερο λόγο από το να μην είναι ποτέ δίπλα μου.