Νιώσε με

Είπα μια φορά πως μπορώ να ζήσω χωρίς έρωτα. Χωρίς τη φλόγα του πάθους, χωρίς το έντονο του εφήμερου. Στη μοναδική μου ευχή ζήτησα αγάπη. Αγνή, ανιδιοτελή κι εγωιστική ταυτόχρονα, αγάπη των μικρών πραγμάτων, αγάπη που περνά από τους πόρους του δέρματος, αγάπη που δεν πλάθεται με λέξεις.

Αγάπησα πολύ. Αντικείμενα με ψυχή, ανθρώπους χωρίς συναισθήματα, όνειρα φτιαγμένα από σκόνη, αρώματα που μύριζαν οικειότητα, κινδύνους που μεταμφιέζονταν σε σαγήνη.

Αγάπησα κρυφά. Έδινα ψυχή όταν οι άλλοι περίμεναν λέξεις. Ζήταγα ψυχή όταν οι άλλοι έδιναν λέξεις. Δε ζήτησα λόγια. Την αγάπη την αισθάνεσαι, τη μυρίζεις, την αγγίζεις, τη θωρείς. Δεν την ακούς.

Χόρτασα αγάπη όταν κοιμόμουν στην αγκαλιά σου, όταν το δέρμα σου γινόταν γνώριμος τόπος, όταν μετά την καληνύχτα σου τα χέρια μου είχαν τη μυρωδιά σου. Ήθελα να το νιώσεις κι εσύ. Μα εσύ έβλεπες με τα μάτια και άκουγες με τα αφτιά. Σου στέρησα τη χαρά των απατηλών λέξεων και γι’ αυτό με τιμώρησες. Η αγκαλιά σου δε μου μιλούσε πια. Τα χέρια σου δε με έσφιγγαν, τα μάτια σου δε με διαπερνούσαν, τα χείλη σου δεν έψαχναν τη γεύση μου.

Δε με ερωτεύτηκες ποτέ.

Δε σταμάτησες να μου κρατάς το χέρι. Δε σταμάτησες να μου λες πόσο με θες. Δε σταμάτησες να με νοιάζεσαι. Αλλά δεν έφτασες στο σημείο να με αγαπάς χωρίς να ακούς και χωρίς να μιλάς.

Θα φεύγω πάντα. Θυμάσαι; Στο ‘χα πει. Τώρα που πια δε με κρατάς, ελπίζω να βρω τη δύναμη να μην ξαναγυρίσω.

Ζεις χωρίς αγάπη. Χωρίς έρωτα, δεν αγαπάς.

Ζω χωρίς έρωτα. Χωρίς αγάπη, δεν ανασαίνω.