On the boulevard of broken dreams

Είναι κρίμα ένα τέτοιο απόγευμα να μην υπάρχει κανείς για μοιραστεί μαζί σου την ομορφιά του. Είναι κρίμα να ξέρεις ότι αυτοί που κάποτε σου έδωσαν ελπίδα κουράστηκαν κι άλλαξαν δρόμο. Κι είναι ακόμη πιο κρίμα να ξέρεις ότι πρέπει να συνεχίζεις μόνος σου ξανά και ξανά και για άλλη μια φορά. Το δρόμο τον ξέρεις, δεν είναι αυτό που σε φοβίζει. Μα, το ότι ίσως θα πρέπει στον ίδιο δρόμο να βαδίζεις από εδώ και πέρα το έχεις σκεφτεί ποτέ;Αν ήξερα ότι αυτός θα ήταν ο δρόμος μου δεν ξέρω αν θα είχα το κουράγιο να βαδίζω ακόμη. Κι όμως, φαίνεται πως αυτός ο δρόμος έχει αρχίσει να μου αρέσει. Αλλιώς δεν εξηγείται το γεγονός γιατί αυτό το blog δεν έχει ακόμη επισκέπτες και γιατί αυτές οι σκέψεις που καταγράφονται σε αυτό να παραμένουν μακριά από τα μάτια των όσων κατανοούν αυτή τη γλώσσα. Είχα όνειρα μια μέρα να φτιάξω το δικό μου site, το δικό μου blog, να έχω το δικό μου domain. Όμως, δeν έχω το θάρρος να αφήσω μπροστά σας όλα μου τα μυστικά, ακόμη κι αυτά συμπυκνώνονται σε ένα και μόνο στοιχείο. Φοβάμαι και μόνο στη σκέψη ότι αν γράψω πως αυτή τη στιγμή ακούω τις μουσικές των Διάφανων Κρίνων, ένα μέρος της σκέψης μου έχει αποκαλυφθεί. Πάνε τόσοι μήνες που είχα να γράψω. Δεν είχα χρόνο. Στ' αλήθεια δεν είχα χρόνο. Όχι μόνο για να γράψω, αλλά και για να ζήσω, να χαρώ, να αγαπήσω, να αγαπηθώ. Και τώρα που όλα τελείωσαν, πάλι μόνη μου παλεύω για μια καλύτερη ζωή, μια ζωή που δεν θα μου αφήνει περιθώρια να λυπηθώ τον ευατό μου γιατί θα έχω αποκτήσει όλα εκείνα τα οποία ζήλεψα στους ανθρώπους. Κι επειδή δεν άντεξα στη σκέψη να μη με θες, είπα πως έχεις φύγει μακριά, σε άλλη χώρα. Πως αν ήσουν κοντά κάτι θα είχε γίνει και θα είμασταν μαζί. Αλλά, και πάλι σε δικαιολόγησα και είπα πως έχεις πολλές έννοιες και δεν έχεις ούτε κι εσύ χρόνο για να με σκεφτείς. Αλλά ούτε κι εγώ σου έδειξα πόσο ενδιαφέρομαι. Γιατί ο εγωισμός μου είναι πληγωμένος χρόνια τώρα και δεν μπορώ πιανα παλέψω για σένα. Αν αυτός είναι ο δρόμος τον οποίο θα πρέπει να βαδίσω, να είστε σίγουροι, θα παραμείνει μοναχικός. Κρίμα. Το απόγευμα ήταν τόσο όμορφο. Κι όμως όλοι είχαν κάτι άλλο να κάνουν. Θα είμαι πάντα εδώ. Ξέρεις, τουλάχιστον, πού να με βρεις.