Ζήλεια

Ποτέ στη ζωή μου δεν πίστευα ότι θα μπορούσα να ζηλεύω. Ούτε στην αγάπη, ούτε στη ζωή. Πίστευα πως το ωραίο το θαυμάζεις και το ξεπερνάς λέγοντας "Δεν είμαι εγώ. Εγώ είμαι κάτι διαφορετικό". Πίστευα πως τον άνθρωπο που αγαπάς τον κερδίζεις μόνο δίνοντάς του την αληθινή ελευθερία να έχει ένα χώρο για να σκέφτεται και να υπάρχει μακριά σου. Πίστευα πως αν στη ζωή σου ασχολείσαι με κάτι που κανείς άλλος δεν κάνει και το κάνεις καλά, δεν υπάρχει λόγος να αισθάνεσαι κατώτερος από κανέναν. Και να φανταστείς ότι ποτέ δεν αισθανόμουν τόσο καλά ούτε μέσα στο χαρακτήρα μου, ούτε μέσα στο σώμα μου, ούτε μέσα στον κόσμο.

Τα πράγματα άλλαξαν. Νιώθω το κεντρί της ζήλειας να με τσιμπά κάθε μέρα σε διαφορετικό σημείο.

"Λατρεία μου", μου είπες, "σε εμπιστεύομαι". Και ζήλεψα που ήξερα πως δεν είμαι η μόνη που εμπιστεύεσαι ούτε η μόνη που αποκαλείς έτσι. "Μόνο εσύ το ξέρεις", αλλά ζήλεψα όταν κατάλαβα ότι το ήξεραν κι άλλοι.

Στη δουλειά, τα ίδια. Μια σειρά από ανούσια "μπράβο" που απλά φτιάχνουν ένα ωραίο περιτύλιγμα για κάτι που ξέρεις πως ποτέ δε θα κάνεις τόσο καλά ώστε να είσαι αναντικατάστατος ή έστω, πολύτιμος.

Δε ζηλεύω συγκεκριμένα πρόσωπα, αλλά συγκεκριμένες καταστάσεις.

Ζηλεύω το χέρι που σχεδιάζει οδηγούμενο απ' την αύρα πεθαμένων καλλιτεχνών. Ζηλεύω το μυαλό που μπορεί να υπολογίσει σε δευτερόλεπτα πόσο κάνει τόσο επί τόσο διά τόσο μείον τόσο τοις εκατό. Ζηλεύω το πρόσωπο που κάθε του γωνία σου ψιθυρίζει "σαγήνη". Ζηλεύω την ψυχή που έχει το κουράγιο να κάνει ό,τι την ευχαριστεί με τον ελεύθερο χρόνο. Ζηλεύω την καρδιά που δεν κουράζεται να χτυπά. Ζηλεύω το σώμα που κάθε του κίνηση μπορεί να εμπνεύσει δεκάδες στίχους. Ζηλεύω τους ήρωες των ιστοριών του Μάρκες. Ζηλεύω το μάτι που ξέρει να αποτυπώσει όσα εγώ μόνο βλέπω. Ζηλεύω αυτόν που ξέρει πως ό,τι και να γίνει, έχει στήριγμα να ακουμπήσει. Ζηλεύω το αυτί που ακούει ωραία λόγια όταν πραγματικά τα έχει ανάγκη. Ζηλεύω την πένα που μπορεί να φτιάξει με μελάνι όσες σκιές και φώτα έχω μέσα στο κεφάλι μου. Ζηλεύω το πνεύμα που μπορεί να ζήσει τη φαντασία του και όχι να φαντάζεται τη ζωή του. Ζηλεύω αυτόν που ζει τη χαρά και τον πόνο με την ίδια ένταση και η ζωή του έχει πολλά χρώματα.

Όποιος είπε ότι η ζήλεια είναι δημιουργική, δεν έχει υποφέρει ποτέ από αυτήν.