Το γονίδιο της μοναξιάς
Σου λένε όλοι πως αξίζει να ρισκάρεις σε μια σχέση. Να δώσεις, να πονέσεις, να καείς. Γιατί αυτό που θα νιώσεις είναι σημαντικό κι ωραίο, γλυκόπικρο.
Ξέρεις πως δεν το θες αυτό και κάνεις όσο πιο προσεκτικά βήματα γίνεται. Φυλάς την καρδιά σου από τους περαστικούς, περνάς από χίλιες δοκιμασίες όσους θέλουν να μείνουν. Και διαλέγεις έναν. Και πάλι δεν είσαι σίγουρος, αλλά δέχεσαι να πάρεις ένα μικρότερο ρίσκο.
Αλλά έχεις ξεμάθει να μοιράζεσαι κι ο άνθρωπος αυτός σου ζητά τα πάντα και γρήγορα. Να δώσεις, να πονέσεις, να καείς. Αλλά εσύ κάνεις ακόμα βήματα προς τα πίσω. Πώς γίνεται; Πώς μπορεί κανείς τόσο γρήγορα να σε δεχτεί; Πώς να σε καταλάβει; Και γιατί ζητά να του εξηγήσεις τόσα; Γιατί δεν προσπαθεί να τα αισθανθεί; Οι άνθρωποι είναι συγκοινωνούντα δοχεία. Όταν ακουμπάς τον άλλον, όταν σε κοιτά, όταν ακούει την ανάσα του, θα έπρεπε να καταλαβαίνει.
Κι ύστερα θυμάσαι. Έχεις περάσει μια ζωή προσπαθώντας να κωδικοποιήσεις τη συμπεριφορά σου ώστε να μην την καταλαβαίνουν οι άλλοι. Να μην την εκμεταλλεύονται οι περαστικοί, να μην την οικειοποιηθούν αυτοί που θέλουν να μείνουν. Δεν δίνεις για να μην πονέσεις, για να μην καείς.
Ξαπλωμένος σε ένα κρεβάτι, σε κοιτάζει στα μάτια. Σου ζητά να μοιραστείς κι είναι πια τόσο δύσκολο. Θες μόνο να κλείσεις τα μάτια. Θες να ξεχάσεις τον κόσμο στην αγκαλιά του. Μόνο να τον αισθάνεσαι, να ξέρεις ότι είναι εκεί, να ανασαίνει, να ανασαίνεις. Μα ζητά και ζητά. Να δώσεις, να πονέσεις να καείς. Για να δώσει κι εκείνος, να μην πονέσει κανείς, να καείτε και οι δυο.
Κάνεις ξανά βήματα πίσω. Σωπαίνεις. Δεν ξέρεις πώς, δεν ξέρεις τι. Δεν έχεις μάθει να μοιράζεσαι και ο άλλος δεν έχει μάθει να σε ερμηνεύει. Ζητάς να σε εξημερώσει γιατί έχεις ζήσει σαν άγριο, κυνηγημένο θηρίο. Μα ζητά τα πάντα και γρήγορα. Και κλείνεσαι ξανά στη σιωπή. Δε μιλάς, δε μοιράζεσαι, δεν θέλεις να προσπαθήσεις.
Κι αν, κι αν έχεις εκείνο το γονίδιο; Εκείνο που σε κάνει να ζεις σαν άγριο θηρίο; Τρέμεις στο ενδεχόμενο να πρέπει να αποδεχτείς τη μοναξιά σου. Να δίνεις, να πονάς, μα να μην καίγεσαι ποτέ. Είναι τόσο δύσκολο, όλο και πιο δύσκολο…
